Home page: www.treks.org

Jagen met Oom Harrie, Juli 2007.

Oom Harrie, klaar voor de jacht.

“Wat jaag je normal gesproken op?” Vroeg Jos, Oom Harrie's jachtpartner. “IJsberen”, was mijn antwoord.

Oom Harrie

Oom Harrie is de laatste boer van onze familie, landhouden boeren sinds verschillende generaties in Oost Brabant.

15 jaar geleden heeft hij zijn boerderij verkocht aan de gemeente voor de ontwikkeling van een industrie terrein. Met de opbrengst kon hij een groot huis kopen met ongeveer een hectare land. Er is ook een 20 m lange schuur om zijn hobbies uit te oefenen.

Aanvankelijk had hij nog enkele biggen en kippen. De wei grenzend aan zijn huis veranderde hij in een park met een vijver en brug er over heen. Als huisdieren heeft hij onder andere een pauw die wel eens het woonhuis binnen probeert te komen.

The schuur bied onderdak voor zijn mechanische hobbies. Er staat een tractor waarmee hij nog steeds boeren helpt op het land, en verschillende autos zoals een1920's old timer, een rode buggy [1] om op het boerenland the rijden, een Mercedes SUV and oude Amerikaanse race auto maar die ligt onder een 10 jaar oude dikke laag stof.

Harrie's huis en de rode buggy

Een uitnodiging

Ik sprak hem op de verjaardag van mijn moeder vijf maanden geleden. Als mannen, hadden we het over interessante hobbies (de mijne waren expedities in Canada), en hij nodigde me uit voor een houtduiven jacht in de zomer omdat ik al eerder geweren gebruikt had en er mee om kon gaan, een zeldzame ervaring tegenwoordig.

Oom Harrie is een van de laatste jagers van Holland, er zijn er nog 28000. Dit aantal gaat hard omlaag omdat jagen gezien wordt als een merkwaardige hobby.

Iedereen kan een stuk boerenland huren van de lokale overheid om te jagen, mits je kunt schieten. De grootte is ongeveer 100 hectare. De eigenaar kan je niet weerhouden om te jagen. Jaag vergunningen worden afgegeven door de gemeente, maar er zijn allerlei regels, bijvoorbeeld je mag niet schieten dicht bij een weg en je mag niet het gewas beschadigen. Weiden worden het meest gebruikt en er wordt gejaaagd op fasant, konijn, duif en vos.

De jacht

Ik arriveerde op de afgesproken tijd bij het huis van Oom Harrie en hij was al klaar om weg te gaan [1].

We namen zijn rode buggy en reden naar het land van zijn jachtvriend Jos.

De rode buggy op het koren and mais veld.

Er stond koren en mais op het land, koren om de duiven aan te trekken en mais om je in te verbergen. Jos had 2 hectare land aangeplant met koren, het leek wel voor de jacht alleen. Zijn hoofdinkomen is een benzinepomp en een tankauto met stookolie om de lokale boeren te bevoorraden.

Ik dacht dat we op het land en in de bossen zouden rondlopen en vaak over sloten zouden moeten springen, iets wat me bij gebleven is uit mijn jeugd. Ik herinner mij nog die vreemde fasanten jagers in de weilanden, mannen in het groen met dubbelloops jachtgeweren en honden.

Tot mijn verrassing gingen we de sluipschutter methode gebruiken door te wachten in een schuilplaats in het mais veld tot de duiven dichtbij zouden komen Dit leek op het schieten van kleine vogeltjes toen ik 15 jaar oud was. Ik schoot er gemiddeld 1 tot 5 per dag in onze boomgaard..

Volgens de jachtwet moeten de duiven vliegen wanneer je ze schiet en het is niet toegestaan om ze te schieten wanneer ze stil zitten. Nadat ze op de grond zijn gaan zitten moet je wachten tot ze weer wegvliegen maar dat duurt meestal niet lang.

Wilde houtduiven zijn schuwe dieren. We moeten ons goed verschuilen in het korenveld omdat ze direct wegvliegen als ze ons zien. Bij het wachten zitten we op een strobaal, bij het schieten sta je op maar dan zien ze ons.

Corn and wheat field with the hunting dog.

Jos [1], Harrie's jachtvriend, verscheen een paar minuten later met zijn jachthond [1]. Hij zette 30 nep duiven uit op het geplette korenveld, een perfecte plaats voor duiven om graan te eten. Hier voelen ze zich beschut door het 60 cm hoge korenveld.

Geplette korenveld met nepduiven.

“Waar jaag je normaal op”, vroeg Jos mij. “Ijsberen”, zei ik. “Grapje, ik had een geweer, een Remington 12 gauge riot gun. Als bescherming tegen ijsberen op expedities in Noord Canada. Gelukkig heb ik er nooit een gezien tijdens de vijf expedites in de jaren tachtig”. “Een keer heb ik het nodig gehad om wolven te verjagen die onze vuilniszak wilde stelen maar ze reageerde niet op geweerschoten. Alleen lichtkogels waren effectief om ze weg te jagen”.

Oom Harrie zei dat de Remington met 5 patronen die ik gebruikte in Nederland verboden is om te jagen. Hij had een Wnchester geweer met twee patronen.

Het is inmiddels 37 jaar geleden dat ik de laatste van de 500 kleine vogeltjes geschoten heb in de boomgaard van mijn ouders, een hobbie na schooltijd om je even te ontspannen voor het maken van huiswerk. Helaas, toen de buurman, een milieubewust gemeenteraadslid de derde dode grote beschermde vogel, een Vlaamse Gaai, vond die ik per ongeluk dood had geschoten, werden mijn twee luchtbuksen afgenomen, maar dat vond ik niet erg. Vogeltjes schieten is een kinderachtige bezigheid, ook als je 15 jaar oud bent.

In het maisveld, lagen twee strobalen om op te zitten tijdens het wachten.[1][2]

Het wachten op duiven.

Oom Harrie, wachten op duiven.

Het schieten van duiven terwijl ze overvliegen is moeilijk. Dit is de kunst en de specialiteit van Jos. Hij was er erg goed in en schoot er zo ongeveer 10. Mij lukte dit niet.

Jos gaf me de duiven die probeerde te landen in het korenveld, doelen voor beginners, maar dit vereiste nog steeds een snelle reactie. Wannner de duiven iets zien bewegen, vliegen ze meteen weg en je hebt maar een fraktie van een seconde om te reageren.

Na enkele mislukte pogingen met overvliegende duiven, en proberen ze te raken door ze te volgen met een bewegende loop, besloot ik om alleen de landende duiven te schieten. Wanneer duiven landen, zijn ze bijna stationair in de lucht, een ideaal doel, en ik schoot al snel de eerste. [Harrie en de hond] [zelfde].

De eerste (van de negen).

Ik kreeg het snel door en na vijf geschoten duiven, zei oom Harrie dat ik niet de kleine blauwe duiven meer moest schieten omdat die weinig vlees hadden. Nu moest ik twee van de drie doelen overslaan.

De terugslag en het geluid van Harrie's geweer was veel minder dan ik gewend was van mijn Remington met slugs, een grote kogel van lood, die ik gebruikte in Noord Canada. Toch gebruikte ik nog oordopjes maar dit was niet echt nodig.

Ik raakte er nog vier. Een konden we niet vinden in het korenveld, dus die telt niet. Twee schoten resulteerde in een wolk van veren maar de duiven vlogen door, die tellen dus ook niet.

Het vinden van duiven in het korenveld is niet makkelijk. De hond hielp ons door ze te ruiken.

Het vinden van duiven in het mais veld was nog moeilijker. We hebben er geen een gevonden door het onkruid, en dus zijn we maar opgehouden met het schieten van duiven boven het maisveld.

Op het einde vroeg Jos hoeveel duiven ik mee wilde nemen om op te eten. “ Tja”, zei ik, “Ik ben een vegetarier”.

Harrie en Jos waren verbaast hoe goed ik kon schieten voor een beginneling. Negen duiven is erg goed voor de eerste keer. Ik kreeg direct een uitnodiging. Over twee weken weer?

Naschrift

Vier uur in het veld, 50 schoten, negen duiven. Een vermoeiende dag door de opwinding van het jagen maar nog meer, veiligheid, het omgaan met een geweer. Hagel is niet dodelijk voor ons maar veroorzaakt gemene wonden en ongelukken gebeuren wel eens.

Dus dit is wat echte mannen nog steeds doen, maar ze sterven snel uit, net als de natuur in Holland.

You are visitor # since July, 2007.